`Me, They, and SHE. [2]

W piątek, już od rana byłam dosyć podenerwowana. W poprzednie dni trochę rozmawiałam z Amagawą. Ubrałam się w miarę luźny strój. Test na odwagę zaczynał się około dwudziestej. A festyn około piętnastej. Więc mam jeszcze pięć godzin na to, żeby się psychicznie przygotować d mojego miłosnego wyznania. Na festynie razem z Ran latałyśmy od straganu, do straganu. Obeszłyśmy chyba wszystkie stoiska i zanim się zorientowałam, była już prawie dwudziesta.

-Nisaka? – usłyszałam za sobą głos. Właśnie jadłyśmy z moją przyjaciółką takoyaki.

-Amagawa-kun… - szepnęłam – Dz-dzień dobry. – uśmiechnęłam się.

-Dzień dobry – odwzajemnił mój uśmiech. – Cześć, Nishiwa. – spojrzał na Ran.

-Yo! – machnęła ręką. W buzi trzymała swoją przekąskę.

-Jak niegrzecznie.. – pokręciłam głową i dostałam od niej kuksańca – Za co?!

-Nie wymądrzaj się.. – nachyliła się do mojego ucha – Załatwiłam ci świetnego partnera w drużynie.. Pamiętasz? – szepnęła i zachichotała.

-Mami.. Mogę tak się do ciebie zwracać, tak? – Takasu zerknął na mnie niepewnie.

-J-jasne, że możesz…- na moich policzkach pojawiły się rumieńce.

-A więc, razem będziemy przechodzić przez test odwagi, co? – włożył ręce do kieszeni.

-Uhm.. – skinęłam głową. – Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze..

-Pewnie, że pójdzie! – wtrąciła Ran. –A teraz wybaczcie, muszę znaleźć moją partnerkę testową! Na razie!

-Pa! – powiedzieliśmy z Amagawą jednocześnie. Spojrzeliśmy na siebie i zaśmialiśmy się. Widziałam, jak on patrzy na moją przyjaciółkę. Wciąż ją kochał.

-Amagawa-kun, powinniśmy już iść… Zaraz rozpocznie się test. – spojrzałam na niego.

-Racja, chodźmy. – i ruszyliśmy na miejsce zbiórki. Test był prosty : Trzeba było przejść przez mały lasek, nie zawracając. Oczywiście po drodze czekały na uczestników drobne ‘niespodzianki’ typu duchy; tj. prześcieradła i różne potwory; poprzebierani uczniowie. Mi i Takasu szło całkiem dobrze. Zrobiliśmy sobie małą przerwę.

-Ha.. I jak ci się podoba? – Chłopak oparł się o drzewo.

-Jest w porządku.. – Nagle rozległ się dźwięk mojej komórki – Oh, przepraszam na chwilę. – Odeszłam kawałek i odebrałam telefon.

-Wszystko już gotowe… Czekam na was… Moja droga… - Nagle pociemniało mi w oczach. Straciłam przytomność.

-…i… - Ból głowy był bardzo silny. - …mi!... – Co to.. Ktoś coś mówi?...

-Mami! Do cholery! – Ran mną potrząsała.

-C-co się dzieje.. – rozejrzałam się. To nie był ten lasek co wcześniej. Na wpół leżałam, oparta o jakiś żywopłot. Taki sam znajdował się też naprzeciw mnie. Ścieżka, na której byłam razem z Ran, ciągnęła się po prostej z lewo, a także w prawo. – Gdzie my.. O co tu chodzi?...

-Myślisz, że to wiem? Takasu poszedł się rozejrzeć.

-On.. On też tu jest?.. – rozejrzałam się.

-Oprzytomnij ! Poszedł. Się. Rozejrzeć. – powiedziała powoli.

-Ah.. Rozumiem.. – Pomasowałam czoło. – Czemu tak boli mnie głowa.. Rety..

-Wygląda na to, że masz siniaka. Ale żadnych poważniejszych obrażeń. Mnie ktoś uderzył jakimś kijem w plecy. – wskazała je gestem. Spojrzałam w górę. Żywopłot był wysoki na jakieś 5 metrów. A nad nami..

-Siatka?.. – wstałam z ziemi. – Dlaczego tu jest.. Siatka..

-Nie mam pojęcia. Wiem tyle, że to nie jest zwykła siatka. Dotknij ją, a porazi cię prąd o bardzo wysokim napięciu.. – zmrużyła oczy.

-Skąd ty to… - pokazała mi wnętrze swojej dłoni. Było poparzone. – O Boże..

-Dziewczyny! – w naszą stronę biegł Amagawa. Usiadła obok mnie, na ziemi. – To jest..

-Co? – Ran zmarszczyła brwi.

-To jest… Labirynt.. – wysapał.

-Labirynt… - wybałuszyłam oczy – Ale jak my się tutaj znaleźliśmy?

-Jeszcze nie załapałaś? Ktoś nas ogłuszył i zgarnął tutaj. – Moja przyjaciółka pokręciła niedowierzająco głową – Ale po jaką cholerę? Co to ma być, zabawa w kotka i myszkę? – mruknęła.

-Musiał to zrobić jakiś psychopata…- dodał nasz towarzysz.

-Czekaj, Ran.. – podniosłam lekko jej bluzkę i spojrzałam na jej plecy. Przerażona, chciałam krzyczeć, ale nie mogłam.

-Co? O co chodzi? – uniosła lekko brwi.

-Ra.. Rany… - Zakryłam dłonią usta. Na plecach Ran było wycięte zdanie: Zabawa się zaczyna…

-Zabawa się zaczyna… - Przeczytał na głos  Takasu. Odsłonił swoją szyję.

-…Kim jestem?...-wyczytała Ran.

-To.. To.. – zwymiotowałam. Moja przyjaciółka odgarnęła mi z czoła włosy i lekko przytrzymała mnie za ramiona.

-W porządku. Mnie to nawet nie boli… Jak z Tobą, Amagawa? – zerknęła na chłopaka porozumiewawczo.

-Ja nic nie czuję.

-No widzisz… Mami.. Już dobrze, ćśśś…

-Dobrze, co? – usłyszeliśmy i równocześnie spojrzeliśmy się w stronę, z której dobiegał głos.